VALEIRO DA PALABRA


 

 

Atlántico Perdido no Norte Fondo, ao 20 de Xuño de 2014.

 

Caen esperanzas perdidas

Voces sumisas as voces imperativas

Mundo deshabitado da fondura de amor fondo

Escaso  amor por abitante

Mentiras constantes construídas

no desalento perverso

Luz apagada na fondura silenciosa

Emitir sons de confusión e perversión

O Mundo perdido sen Mundo

aq voz roubada,

silenzo permanete.

 

 

Miguel  Dubois

VENTO E MAÑÁ


 

Atlántico , 9 de Mayo de 2014.

 

 

Sentir sintindo

sen sentir o espazo concreto.

Flotar na vida enteira

como un papavento

perdido no vento do desalento.

 

Perder a inutilidade das batallas absurdas

perder o senso do equilibrio

e perderse na quietude

dunha doce mañá desesperada.

 

Miguel   Dubois.


Atlántico, 9 de maio de 2014

 

 

O Mundo é máis doado

sen balas mortíferas.

O Mundo é máis doado

coas verbas gratificantes.

 

O Mundo pode se r un ceo luminoso

deixando atrás absurdos feitos

de dores innecesarios.

 

 

Miguel  Dubois

PRIMAVERA


 

 

Atlántico, ao  11 de Abril de 2014.

 

PRIMAVERA

Luz aberta a vida

campo luminoso

intensidade lumíncica natural.

Baile de intensas raiolas soares

ateigadas de luz.

Luz para crecer

luz para medrar

luz para mirar

os lugares máis fermosos

do estar no mundo con gratitude.

 

Miguel  Dubois

DUELE


Ardán, ao 8 de  Abril de 2014

 

 

Escribo torrentes de tinta de color obscuro.

Los sentimientos vividos no son absurdos,

mientras la injusticia, cae

en el Mundo del absurdo.

Absurdo es vivir dominado

por la ley de lo absurdo.

Dolor o injusticia

son palabras sinónimas

vocablos duros del vocabulario

que rompe los oídos

que quieren oir justica.

 

Miguel   Dubois.

 

PRESIDENTE ADOLFO SUÁREZ


 

 

 

 

PRESIDENTE  ADOLFO  SUÁREZ

Pontevedra, al 23 de marzo de 2014.

 

PRESIDENTE, ADOLFO  SUÁREZ.

Hoy te fuiste Presidente Adolfo Suárez,

a las quince y tres minutos de este   domingo de la vida.

Día, veinte tres   de marzo del año de dos mil catorce.

Cesó la terminal agonía, quebró   la vida intensa

y surgíó   la abstracción de la muerte sobrevenida

y afloraron los doloros  y sentimientos.

los recuerdos pasados, adentrándote

en el inmenso campo de la memoria activa,

teorema de un pasado perdido,   concreto y objetivo,

aquello que   no podemos olvidar, pasado revivido   con intensidad y cierta nostalgia.     Te muestro, con humildad,

mi respecto, dado que fuiste   el Primer Presidente

que inauguró   la democracia de este País,

después de mi nacimiento.   Ahora, con indiferencia y superioridad,   nos castigan ,constantemente,   con una crisis inmerecida,

o una democracia trastornada   que dobla la necesidad   de los hijos de la carencia,   y premia a los poderosos financieros,

hacedores de múltiples chanchullos,

que desmoronan los Derechos Humanos

y la Constitución Española.

La necesidad es sinónimo de carencia   sentimental

y constante quita,   pero nada ponen para ayudar

al que se muere de pena,   tirado en la Calle del Olvido.

Te marchas con la historia hermosa   de la apertura democrática

y abriste el camino de la pluralidad.

Recuerdo, hace mucho,   aquel verano grovense   en el que te

marchaste a veranear   a O Grove a una mansión

abierta al Oceáno Atlántico,   llamada  la Atlántida.

Revolucionaste la supuesta tranquiliadad   de aquel lugar hermoso

que habitaste   con puertas a la luz oceánica e intensa,   planicie marina,

oceáno abierto y luminoso.   La Isla de Ons en frente,

Faro de la Luz nocturna.   Land  Rovers grises con hombres grises

de las Fuerzas de Orden Público   aquellas tremendas F. O. P.

rodeaban el lujoso chalet,   mansíon de un conocido lugareño,

hacedor de negras carreteras   y constructor de esperanzas fallidas.

Presidente fuiste parte de nuestra   historia vivida, entre el puente

alegre   de la transición de la dictadura,   a la democracia palpable.

Recuerdo tu sonrisa plena,   tu cara alegre y la soledad absoluta,

la traición de la Unión del Centro Democrático   o la aventura

del Centro Democrática y Social.   Pero te dejaron muy sólo

y apartado   perdiste a tu mujer amada,

perdiste a tu propia hija,   sin saber su propia identidad,

tu enfermedad tremenda,   desnudaba tu cabeza de recuerdos,

entregado a la vida por hecho   de vivir sin saber tu propia identidad,

perdiste el rumbo del tiempo   y te subiste al olvido propio   a pesar

del goce ajeno,   por desgracia, Presidente,   que difícil resulta el arte

política   hacer política igualitaria   y favorecer al más necesitado.

No hay quien pare al desbocado   caballo de Atila, la solidaridad

es una palabra existente,   que no se practica por necesidad.

y constante ayuda al necesitado   Presidente, cuantos

no saben   lo que es carencia o necesidad absoluta,

Valiente Presidente de aquel veinte y tres de febrero   de mil

novecientos ochenta y uno   cuando Tejero quiso apropiarse

de los representantes   de la Soberanía Popular,   tiros dispara el

condenado.   Santiago Carrillo,   permanece sentado en su escaño

Suarez y Gutierrez Mellado   se enfrentan al loco enfurecido

hijo de la ira, irreverente, torpe   y hacedor de miedos intensos

cundió el pánico para  hacer   lugares tranquilos en las salas de miedo

impuesto.   La tarde se hizo noche negra y casi perpetrua   y en la noche

obscura   marcharon los despedidos.   Un Rey joven  y seguro del triunfo

a los traidores,   de la joven Democracia, impoene el orden

a traves de los televisores de hogares y bares.

Replegaron los blindados de Miláns del Bosch.

Paso el tiempo sobre el tiempo   el día sobre el día y las horas   despidieron al joven Presidente.  

Su soledad política se hizo insoportable.  

Presentó su dimisión antes los ciudadanos  

de aquella España plural, recién estrenada   en el campo

de las libertades      y boló como las palomas blancas.

 

Miguel   Dubois.         HTTP://POETRYOFTHEWORLD.WORDPRESS.COM         HTTP://MUNDODEFISTERRA.BLOGSPOT.COM.ES

NADA


 

 

 

Atlántico Norte ao 20 de Marzo de 2014.

 

 

Nalgún lugar perdido do hourizonte

perdido en sentiment, abstracto

retirado de palabras perdidas

de senso común.

 

Un sentiment perdido de sentimentos

unha carecia total de todo.

 

Miguel  Dubois

CHE GUEVARA


Che Guevara (Jim Fitzpatrick's style)
Che Guevara (Jim Fitzpatrick’s style) (Photo credit: Wikipedia)

Entre Ríos 480 (Rosario). Primeiro fogar por poucos días do Che Guevara. Naceracido un mes antes. Ernesto Guevara viviu 17 anos en Córdoba, desde 1930ata comezo de 1947 abarcando gran parte de súa infancia e toda la adolescencia. El mismo considerábase cordobés e falabacóel característico cantito dos cordobeses, aínda quelogo en Cuba adoptaría un acento marcadamente cubano. NanAlta Gracia cursóu a escola primaria e na la ciudade de Córdoba a secundaria. Tamén alí tivo as súas primeiras experiencias sexuáis e fixo seu grupo de amigos, cós que más adiante compartiría súas primeiras preocupacións sociais y súas viaxes por América Latina. Poco antes de voltar a Bós Aires, viviu tamén uns meses en Villa María. En 1952 Ernesto Guevara realizou con Alberto Granado a primeira das súas dúas viaxes internacionais por América. Saíron o 4 de xaaneiro de 1952 , desde San Francisco, Córdoba na moto de Granado, chamada a Poderosa II. A viaxe durou nove meses e despóis de pasar por Bós Aires,Miramar e Bariloche, entraron a Chile polo el bello Lago Esmeralda. En Chile pasaron por Osorno, Valdivia,Temuco e Santiago onde abandonaron a moto, averiada definitivamente. Dirixíronse ao porto de Valparaíso desde onde viaxaron como polizóns nun buque cargueiro hasta Antofagasta. Desde alí por terra, principalmente en camións, visitaron a xigantesca mina de cobre de Chuquicamata para dirixirse logo á fronteira con Perú, subindo a cordilleira pola provincia de Tarata , na rexión de Tacana, hasta o lago Titicaca . En abril chegaron al Cusco, a antigua capital do Imperio Inca. Visitaron as cidades incaicas de Valle Sagrado de los Incas e Macchu Pichu e logo partieron hacia Abancay, capital de la Rexión Apurímac, onde visitaron o leprosario de Huambo, preto da ciudad de Andahuaylas

CAMAS RODANTES


adrianaflagoa@yahoo.es

Cuenta Microsoft
Click Me!
                                   CAMAS RODANTES
        Pontevedra, ao 11 de agosto  de 2012    
   
O tempo está ferido polo frío ferinte,
 E pola dor, que é o principio do pracer perdido.  
Camas con rodas pequenas,  
Pequenos círculos de goma dura,
 
Atravesan as portas corredoiras  e transparentes,
E longos espazos estreitos, es tensos corredores.  
Internas estradas dos hospitais grandes,  
Onde un berro  perdido se escoita  
No fondo escuro e afastado,
 Dun corredor escuro.  
Facianas fixan a   mirada preguntona,  
Na fonde da dor,  
Actividade contra o sufrimento indesexado,  
Onde a dor creba o principio cirúrxico,  
Da básica  harmonía e do sosego.  
Traballadores vestidos de branco inmaculado,  
Coma se foran estatuas móbiles,  
De branca neve de inverno frío,  
Ou verde quirófano , campo operacional,
Cirúrxico de bisturís e escalpelos,  
Onde durmen totalmente ou parcialmente,  
Según o caso preciso,  
Os protagonistas dos espazos da dor.  
Tacto perfecto de ciruxano preciso e conciso,  
Pulso magnífico,  
Man de ciruxano exquisito,  
Bísturi perfecto ou fío interminable,  
Miras o reloxo, moitas veces, incontables veces,
E non da pasado o tempo non ten presa,  
E procuras empatizar có teu familiar,  
Érgueste e séntaste, namentres,  
Séntaste e érgueste, un sobe e baixo inquieto,  
Un sentirse impotente ante o descoñecemento,  
Médico, perdido en abstractas  
Suposicións absurdas,  
lPérdeste nos minutos pasados de tempo  
E o tempo transcurrido non ten fronteiras definidas,
 Nin valados e entón vives,  
Coma un naufrago que non quere  
Morrer no tempo e no lugar, tampouco.  
Un tras ego de camas rodantes veloces,
Fagan paso Señores!,di unha enfermeira  
Vestida nunha funda verde escura.  
Rompen o senso va leiro dos longos corredores,
Onde no fondo pérdese unha voz longa,  
Unha vez máis, dor de ferida intensa e san dante,  
Namentres as pequenas rodas grises,  
Son a fonte continua dun son grave e desasosegado.  
Botellas plásticas transparentes,  
Amosan o cumio dun mastro metálico,  
Coma se fora a bandeira dos enfermos derrotados,  
Saa de bo xes cirúrxico, camas perfectamente aparcadas,  
Saen e entran as rodantes camas,  
Onde descasan o enfermos.
Lectores sabios de doenzas concretas,  
Leen detidamente, o historial  clínico   do enfermo,
Con xeito de seguridade e atentamente,  
Preguntas sobre preguntas,a según o caso.  
Quen é vostede?  Non podo operar ao enfermo,  
Me di o lector das historias clínicas definidas,  
Debido a que non ten asinado o apartado corresponde,  
Entón poñemos cara de desconsolo ou ledicia  
Según o caso sexa, grave, leve oi que sei eu!  
Que sería mellor?  
E por, so mentes, unha firma esquencida alóngase,
 O tempo para a intervención cirúrxica.  
Tomben manda os protocolos burocráticos,  
Denantes dunha operación cirúrxica.  
Levan ao meu familiar antro o medo e a tristura,  
Longas horas de espera longa e indefinida,  
Perdido polas páxinas de Sol de Agosto,  
Escrito polo  gran William Faulkner  
Namentres un dos protagonistas  
Camiña polas rúas de Jefferson.  
Chamadas intermitentes as familiares dos enfermos,  
Pola banda do  persoal sanitaria.  
Laios desconsoladores ou máximas ledicias,  
A sorriso  nervioso  e torpe  as bágoas que mollan e doen,  
Suores fríos frontais e as mans molladas,
 Por mor  dun suor húmido e nervioso.  
Ou calor excesivo  por mor do momento vivido,  
Sen alternativa e obrigado,  
Namentres o tempo avanta,  
E a testa é un pensamento continuo imparable.
      Míguel   Dubois

FATAL


 
 
                  Pontevedra, ao 5 de outubro de 1013.
 
 
 
     FATAL
 
Marchouse, sen pena nin gloria,
 
Marchouse coa testa erguida
 
e o pensamento claro.
 
Marchouse por obriga.
 
Marchouse pola la boura ineficaz.
 
Marcho se de cara a outros portos,
 
Portos no que atopar o sosego,
 
dunha travesía lenta e segura.
 
Dicían que era doado a palabra senlleira.
 
Dicían que dicían algo máis nada dicían.
 
O campo estaba ermo
 
as miradas confusas e as preguntas
 
non tiñan respostas axeitadas.
 
O movemento mecánico
 
ou a constante robótica,
 
fixo a xuntanza entre amigos
 
carente de capacidade reflexiva
 
e crítica tamén. Non se fixo
 
o que había que facer,
 
provocando desercións
 
do campo da liberdade.
 
Son libre para estar libre,
 
e nunca perderei a condición
 
propia de cidadán amante
 
de todo o que non este xa preso.
 
Que maior torpeza, que
 
o atrevemento, invadido
 
incompetente mente,
 
do que non sé é competente.
 
Que nefasta acción é despedir
 
ao que sofre, a súa propia
 
incomprensión e a dos  demais.
 
Berros dabondo e marcha xa.
 
Non podo soportar as condutas
 
prepotentes e os berros insoportables.
 
A vida non é como eu
 
quixera que fora,
 
e cada un ocupa o lugar
 
que non lle corresmponde,
 
fáltando ás elemntales leis es
 
do res peto humano.
 
Por iso, marchouse
 
sen pena nin gloria
 
do lugar que el axudou
 
a erguer con esperanza máxima,
 
con gozo constante
 
a costa de moitas horas,
 
e por iso marchouse
 
mirando e observando
 
os feitos desfeitos.
 
 
 
                Míguel.
 

fonte de amor forte