Arquivo da etiqueta: United States

TODOS LOS RÍO AMOSAN FONDA HERMOSURA E MIRANDO A SÚA BELEZA CÓMODA IMPASIBLE. TODO PARECIÁME UNHA INTENSA MÁXICA QUE NUNCA REMATABA

FATAL

Galería Deixa o teu comentario.

 
 
                  Pontevedra, ao 5 de outubro de 1013.
 
 
 
     FATAL
 
Marchouse, sen pena nin gloria,
 
Marchouse coa testa erguida
 
e o pensamento claro.
 
Marchouse por obriga.
 
Marchouse pola la boura ineficaz.
 
Marcho se de cara a outros portos,
 
Portos no que atopar o sosego,
 
dunha travesía lenta e segura.
 
Dicían que era doado a palabra senlleira.
 
Dicían que dicían algo máis nada dicían.
 
O campo estaba ermo
 
as miradas confusas e as preguntas
 
non tiñan respostas axeitadas.
 
O movemento mecánico
 
ou a constante robótica,
 
fixo a xuntanza entre amigos
 
carente de capacidade reflexiva
 
e crítica tamén. Non se fixo
 
o que había que facer,
 
provocando desercións
 
do campo da liberdade.
 
Son libre para estar libre,
 
e nunca perderei a condición
 
propia de cidadán amante
 
de todo o que non este xa preso.
 
Que maior torpeza, que
 
o atrevemento, invadido
 
incompetente mente,
 
do que non sé é competente.
 
Que nefasta acción é despedir
 
ao que sofre, a súa propia
 
incomprensión e a dos  demais.
 
Berros dabondo e marcha xa.
 
Non podo soportar as condutas
 
prepotentes e os berros insoportables.
 
A vida non é como eu
 
quixera que fora,
 
e cada un ocupa o lugar
 
que non lle corresmponde,
 
fáltando ás elemntales leis es
 
do res peto humano.
 
Por iso, marchouse
 
sen pena nin gloria
 
do lugar que el axudou
 
a erguer con esperanza máxima,
 
con gozo constante
 
a costa de moitas horas,
 
e por iso marchouse
 
mirando e observando
 
os feitos desfeitos.
 
 
 
                Míguel.
 
TODOS LOS RÍO AMOSAN FONDA HERMOSURA E MIRANDO A SÚA BELEZA CÓMODA IMPASIBLE. TODO PARECIÁME UNHA INTENSA MÁXICA QUE NUNCA REMATABA

CARENCIA de INDECENCIA: INDECENCIA

Deixa o teu comentario.

CARENCIA DE DECENCIA: INDECENCIA

Pontevedra, ao 23 de Novembro de 2002
           CARENCIA DE DECENCIA:
               INDECENCIA
Que nome absurdo é deducir a CARENCIA,
O que non hai ou e que se perdeu.
Carencia de amor tenro,
E a dor ferida de morte absurda.
Carencia e a demencia,
A falla do sentido común,
O abuso  constante
Aos seres humanos necesitados.
Carencia de agarimo pedido,
E un rexeite ao amor comprendido.
Hoxe en día a carencia fai-se
En forma de abuso brutal.
En forma de despido rápido.
En forma de doloroso deshaucio,
Unha política temeraria
Daqueles banqueiros ususeiros,
Que carecen da dignidade
Humana necesaria.
Carencia son as leisies inhumanas,
Da carencia das medicinas,
Máis elementais para os seres humanos.
De que xeito brutal e abominable,
Chega a deshumanización
Dos seres humanos. Temos de todo
E non temos de  nada e posúen,
Un si lenzo frío de morte provocada.
Carecen de tanto, porque
Arrincáronlles as gañas de vivir,
Namentres os seus corazóns feridos
Choran pingas de sangue pura.
A vida enteira non é un xogo común.
A vida non é unha mera distracción.
A vida é a mesma vida enteira,
Que fomos tecendo
Ao longo do tempo morto.
Basta xa, de absurdos sufrimentos
Ou basta xa, da creación
Das absurdas fábricas da dor.
A vida é a verdade inversa,
A vida non é un cacho de felicidade.
Que é a vida se non vivo?
Que é a vida sen un berro libre?
A vida, por veces,
En estado de carencia continua.
Impoñen tantas carencias
E medra a dor innecesaria.
              Míguela   Déboos.