UNHA SOCIEDADE DESFIGURADA

Ponteverda, ao 09 de Febreiro de 2013 Pontevedra, ao 09 de Febreiro de 2013

UNHA SOCIEDADE DESFIGURADA.

O silencio puro Do desamor consabido,

Apareceu no corazón Dun paxaro morto e senlleiro,

As frores apagadas e murchas,

De calquera cor intensa,

Desvanecen tes e perdidas,

As bágoas esvaran tes

Que caen pola superficie lenta,

Das espidas meixelas quentes,

Castigadas polo frío intenso,

Das avenidas perdidas e desertas,

E polo escaso amor concibido,

Un amor morto e unha vida perdida,

Un emprego queimado e derrotado,

Na fogueirada da actividade laboral,

Na fragua onde o ferro queimase,

Onde o traballo destrúese

Coma lapas acesas de constante dor

A palabra política que engana,

A un pobo que cae na constante

Mentira, a teoría do mal frustrante,

Que pensa na práctica que xene ra

O desalento prostituído e abandonado

Vivir para des vivirse,

Vivir para pechar con tristura,

Os sorrisos de nenos e nenas.

Unha calidade humana perdida,

Un defunto político que fai

Acenos, constantemente,

Mais que non di nada,

Do que debe afirmar.

Aumento o disparate iracundo,

E diminúe a integrade perdida

Do ser humano comprometido,

Cun Mundo mellor e xusto,

Namentres, homes e mulleres

Practicamos as leis es egoístas

Do non compartimento sociai,

Ata que cheguemos a non saber

Acariñar docemente, e suxíremos

Unha petición egoísta pola contra.

Xa non saberemos dar,

Sen pedir algo que nos pete,

E observaremos con tristura auténtica,

Coma o amor pérdese,

No fondo dos vasos longos,

Cilindros de vidro longo,

Naquel poso onde amor é inexistente.

Xa nos saberamos dar por amor.

Xa non saberemos entregarnos.

Na nosa constante totalidade

E cando cheguemos calados,

Ao noso encronto persoal,

Contemplaremos a

Tremenda Costa Do Espanto, porque perderemos

O senso do amor aos demais,

Do amor a nosa paisaxe desfigurado,

Por unha construción delirante,

Que derrota os campos e as parias da beleza.

O cálculo das frías matemáticas,

Destruíron as paisaxes fermosas,

Xeraron pobreza tremenda,

Namentres, o meu mellor amigo,

Deixou de só por mor

Da frialdade numérica egoísta,

E da cantidade aumentativa,

Que construía vivendas ilegais

A beiramar, invadindo

O dominio público e a lei de costas,

Eu xa non sei se che quero,

Miña Flor Marabillosa,

Polos teus números cuánticos,

Eu se che quero, por que che quero,

Mais no fondo de min, non sei

Que é o feito do amor:

Os teus números fríos e calculados,

O teu apelido, sinónimo constante

De riqueza material,ou de Señorito Tore iro,

Pero, por veces,

Me sinto, tan só e desavido

Que non sei o auténtico significado

Do verbo amor, por iso, non sei

Se che quero, un cachiño, a medias

Ou quero posuírte enteiramente,

Coma se foras, so mentes, miña,

Como se fora o único galán

Da túa vida, que che fai máis

Doada a túa esistencia aparente,

Unha inxente cantidade De abuso, por mor

Dunha insaciable

Enfermedade de desamor.

Constante, de ausencia

De valores esvaecidos

O candil apagado,

No curso da deshonesta

Historia de abusos constantes

De martirios inútiles,

Ou de condenas inquisitoriais,

De voces valeiras,

De contido humano,

A falla de madurez constante

O absoluta carencia da verdade

Falseada, por va leiros discursos

Que so mentes nada din,

Porque está espidos de

Integridade necesaria,

Da carencia da decencia

Elemental que non ten prezo,

O símbolo da dura prepotencia.

O insulto aos traballo res /as,

Que son froito do abuso

Constante e sinistro

Da marxina lidade consentida

Por un decreto lei inhumano,

Carente de xustiza social.

Unha sociedade que camiña

A un estraño Mundo ausente

Da realidade concibida

Para o ben xeral da Humanidade,

Que debería facer a homes,

E mulleres seres solidarios,

Que a educación demanda

Nos que a forza da unión

Sería o resultado preferido,

A un vitoria total,

A o Mundo da desigualdade,

Que queren conseguir

Por mor da fractura social.

Mentiras sobre mentiras,

Delirios de grandeza e abusos,

Vocación de ricos absurdos,

Que deliran cun mudo artificial

De ruletas viciosas E máquinas quita cartos,

Incumprimentos das leisies

Sanitarias, lexislación a medida,

Corrupción consentida

As aforas de Madrid.

Negación total ao mundo da

Investigación científica

Negación total a Saúde Pública.

Negación total ao Ensino Público.

E arrincar o sorriso de nenos e

Nenas que serán próximo futuro

Aumentar a dor das enferme dades,

Mais aumentar o índice de prostitución

Na cidade dormitorio de Madrid,

E séntense ledos polos seus malogra dos fins,

Porque descoñecen o senso solidario,

Descoñecen o sacrificio dun pobo

Desconcertado que loita polos

Seus salarios no día a día,

E pola noite longa, fan xiras

Inacabadas de gardas perigosas e intensas.

Son os señoritos de caras sorrinte e amantes

Perfectos do vicio e a especulación,

Cando o Mundo marxinal

As aforas de Madrid, tamén,

Vive o abandono e a indixencia

E ficarán na súas chabolas infames,

Namentres din que serán construídos rañaceos

De cristais ateigados de Luís potente,

Que asolagaran o ceo de Alcorcón.

Que paradoxo absurdo,

O vicio medra e a incultura progresa

E a pobreza abandónase

A súa sorte e carencias. Sálvanse quen poida

E o que non teña Pasará longos días e estreitas penas De dor fonda. Miguel Dubois. HTTP://POETRYOFTHEWORLD.WORDPRESS.COM HTTP://MUNDODEFISTERRA.BLOGSPOT.COM.ES HTTP://MUNDODESALVORA.BLOGSPOT.COM.ES HTTP://OMUNDODEOSNREPUBLICAINDETENDENTEDOMAR.BLOGSPOT.COM HTTP://MUNDODAILLAINSUINAMICAELARONS.BLOGSOP.COM.ES HTTP://VINTEDEZ.BLOGSPOT.COM.ES