Atlántico Perdido no Norte Fondo, ao 20 de Xuño de 2014.
Caen esperanzas perdidas
Voces sumisas as voces imperativas
Mundo deshabitado da fondura de amor fondo
Escaso amor por abitante
Mentiras constantes construídas
no desalento perverso
Luz apagada na fondura silenciosa
Emitir sons de confusión e perversión
O Mundo perdido sen Mundo
aq voz roubada,
silenzo permanete.
Miguel Dubois
VIVA XANA DA LIBERDADE!
VAI ENFIADA DE CARA AO VENTO!
Abrirme a vida enteira,
compendio de ledicias pasaxeiras
e dores perversas que deslocen
o brillar dos días enteiros.
Ollos abertos á luz intensa,
camiño aberto de esperanza plena,
coma os pétalos dunha flor madura.
Muller intensamente madura e desbordante,
que encede as miñas zoas escuras.
Eu coa miña testa pensante e perdida,
perdido na miña total ausencia da presenza,
cor que re venta a fermosura da luz intensa.
Doce mazá tenra dente que trábase,
con trabadura decidida e penetrante,
diante de colegas e xentes similares,
xunguidos en Oxford, estudantes e profesores
andaluces de Andalucía, finlandeses
del Helsinqui, uruguaios de Montevideo,
franceses de París, alemáns de Hamburgo,
rusos de Mos cova,
de invernos xeados acompañados
do transparente vozka, que de por máis quenta
no frío das avenidas moscovitas
da que nin fica nen a sombra de Lenin,
e a lingua dese Shakesperiana grandioso el,
nado en Stratfford Upon Able,
a beira do fermoso río Thames,
cando actores anglosaxóns ou foráneos
representaban Rómeo e Xulieta,
nesas noites de fermoso estío,
cando o amor fermoso
ábrese coma os capullos dunha flor
moi viva e sedenta que pide moito,
ou Hamlet, representado en Londres
nos derradeiros teatros do West End,
perdido cheiro perdido con insolencia plena,
ateigada de pensamentos nocturnos,
escuridade do castigo innecesario
onde as persoas son anónimas
e condenadas as leis es con os seres de ningures
por nunca máis son o pousamento
da dor innecesaria e indebida,
matriculados no primeiro ano da Licenciatura
de Ciencias da Supervivencia Humana,
na Universidade do Esquecemento da Suma Perda,
aquelo chamado vivir dignamente
a ser posible pola circunstancia
Afastada illa do Mar Perdido,
Tese Doutoral do O Amor Inexistente
coa arte de dicir as palabras precisas,
as que enchen a verdade enteira.
Incendiar o discurso precario
a linguaxe da absurda nada,
tan frecuentes nos tempos actuais,
rematar coas palabras ferintes,
coas leis es delirantes
que fi ren de morte ao res peto alleo,
coa denominada ansia de dominación permanente,
os dominadores que ditan o mal
e os dominados que perciben a constante dor inxusta.
Queimar as miserias creadas,
sufriminto humano indebido e definido,
por mor dos intereses indesexábeis,
por un pobo que sofre as miserias creadas
das palabras tremendas mal intencionadas
e dos feitos calculados e miserentos.
Ese estraño contra mundo sen sentido,
inimigo do peor mal de reparto xeral,
que enmagrecen os salarios indecentes.
Os días van pasando lentos e perdidos,
no tempo morto vital, cá seque inútil,
penuria disidente do tempo esgotado.
Vivir flotando, sen vivir, de certo, existir
espazo de area de deserto insoportable ,
namentres vulneran, de cotío, e día a día,
os dereitos elementais e mínimos
das persoas abandonadas.
A histeria colectiva e a deriva precisa
da vida normal e cotiá, do día a día , da vida.
Os gobernos indesexábeis e necesitados,
amigos de penurias e miserias van abrindo
precariedade, nos fogares correntes,
pechando o mundo laboral imprescindible,
ás persoas máis necesitadas
á parte feble, a fonte da necesidade continuada.
Pola noite pecha chama a min,
un fondo frío tremendo e conxelador,
infames tellados cóbrense de xeo duro e branco
a casa están tan fría e perdida,
coma sempre unha longa nave fría e desvalida
de tellado de uralita gris vella,
con burato amplo incluído, cuberta de verdiña seco,
escura e morta de po e cinsa de cabicha aproveitada,
dun Winston de Amsterdam perdido nunha nave portuaria
e entón cando as bágoas ferintes,
me esbaran pola superficie enteira,
da miña faciana fría, coma o xeo innecesario
o frío ataca con toda súa forza.
Carencia tras carencia, falla constante,
para un mundo perdido nas súas miserias constantes
para os máis necesitados,
os ausentes do necesario ou do imprescindible,
vivenda necesaria debo rada por un banco feroz,
habitantes da nada para ningures,
namentres o número de ricos innecesarios,
van insuflando o cadro do paro innecesario.
A vida sen senso, o arte de arrincar
as flores da ledicia as que a vida aledan,
e va leirar os corazóns cargados de amor fondo
a xustiza ao que a necesita.
Os días seguen a pasar sen sosego,
namentres a esperanza debida,
vaise perdendo nun pozo fondo e miserento,
chamado o Pozo da Miseria Indebida.
Seres sacrificados, inxustamente.
Eu, son pobre por decreto lei
ou por imposición legal
aquello que chamaban
por Imperativo Legal,
cando Jon Idígoras
estaba no Congreso dos Diputados.
Non son pobre forzoso, por querelo,
polas lexislacións absurdas e tebrosas
namentres a falla constante
de humanidade necesaria,
e o pan noso, de cada día, e de cada noite.
As mulleres abortarán na clandestinidade
ou no estranxeiro coma se fora un acto delitivo
é unha pantasma que humilla a diario.
Sempre existe algúnha porta aberta ao mundo da humillación.
Alcaldes figurantes e inoperantes,
de discursos ridículos
nun idioma estranxeiro
creando un absurdo bilingüismo
obxeto de risas e total
carencia do sentido do ridículo.
Pais e mais salvaxes e desafortunados
que asasinan a unha criatura, a súa filla
de adopción e posible asesinato brutal.
Aeroportos desertos de avións
e ateigados de fonda tolemia
monumentos egocentristas,
persoeiros de lentes escuras e pequeñas.
Fillos ou fillas do constante delirio,
marcas rexistradas levan por vestimenta,
convertín dose en seres impersoales,
e publicidade gratuíta á marca rexistrada
con grandes responsabilidades supostas,
mais nunca asumidas,
abandonan as súas obrigas e pervértense
no mundo corrupto e deshonesto,
namentres a Capital do Reino está ateigada
de constante lixo, que fede á inmundicia.
Sempre son os mesmos responsables,
os repetidores do sufrimento intensivo
os recto-res legais da palabras vendidas,
que incumpren os feitos obrigados,
que non se responsabilizan nunca e xamais,
da súa la boura precisa e obrigatoria.
Son esas estatuas humanas sen corazón,
de carne e oso de falso corazón,
son actrices políticas desacreditadas,
conferenciantes no Círculo de Belas Artes,
que presentas libros ridículos
de aventuras políticas afortunadas,
abundantemente presuntuosos…..
que falan o absurdo, e crean mal dabondo,
cubrindo o papel de malos actores,
de actores absurdos da existencia da vida real,
do cotiá, do día a día,
que incumpren, deliberadamente,
as súas la bouras elementais..
de axudar aos seres necesítaos,os esquecidos,
colgados polo pescozo de unha hipoteca asasina,
filla dun poderoso banco sin sentimentos,
que provoca suicidios non desexados.
A quen lle importa o suicida da hipoteca?
Non a banco feroz que non perdoa vidas alleas.
A necesidade medra a cada intre.
A rabia tremenda e a impotencia constante .
As mentiras aumentan estrepitosamente,
Namentres, Europa emite mes axes delirantes,
igual faino o Fondo Monetario Internacional,
ou esas estrañas axencias de rating,
de nomes propias técnicos, que xogan a un xogo delirante:
ordes de redución de orzamentos necesarios ,
peche de estaleiros imprescindibles lanzan mes axes contrarias,
asteleiros, de ida e volta, e flotéis de quita e pon,
ao sentido dun país que quere medrar e producir,
e non auto inmolarse no cumio da mentira constante.
As becas Eras mus cá seque no va leiro, estouran
e voan coma un estraño boomerang
namentres Europa,
chámanos lixo latino ou pigs de primeira clase
coma se fora ,
dnha Península Ibérica abandonada ao desalentó,
lembrando a unha Italia ou unha Grecia arruinada,
o lixo das rúas dunha grande cidade.
A Capital é o gran laboratorio, permanente,
da política neoliberal incontrolada.
O gran creador da teoría da samesuga.
Sasemugas sedentas da sangue madrileña fresca
e ben vermella da creación dos empregos necesarios,
para vivir cada día, cada día,
as casas de caridade e axuda,
acoden aos máis necesitados,
A España da pantomima absurda.
Unha España corrupta e delincuente.
Un Presidente do Goberno Central,
que xesticula, continuamente,
e utiliza unha lingoaxe valeira de sentido e consenso,
a España cañí e a tauromaquia interesada.
Touros negros de morte espectacular,
a España das políticas conservadoras,
visten coa mantilla española negra,
e con peineta negra
nos días de festa relixiosa ou laica.
As donas da mercadoría da palabra falsa,
.
unha mercadoría de palabras absurdas
E parece que o tempo retrocederá,
coma un reloxo inverso que non se detén
mágoa maldita
e ninguén parece que activar ese freo ao pasado.
Esa indebida volta ao mundo inexistente agora e pretérito,
reprimido de gris e va leiro de lucida luz constante.
Xerar a inxusta sociedade de posuidores poderosos,
e seres necesitados do sustento necesario.
Rachar có equilibrio social imprescindible.
Desfacer vidas esperanzadas e arrincar a ledicia de min,
o ceo intenso e imprescindible.
A xustiza española adopta,
unha doutrina partidaria de maioría absoluta,
e as con-deas son doces
para os amos da banca usurpadora.
Non teñen casas pequenas usurpadas
dos bens alleos. Collen os pisos hipotecados,
e os responsables ecolóxicos, mariños mercantes
e políticos responsables
de naufraxio malogra dos
nas nosas Costas de Vida
e nas Costas da Morte
ficaron libres, todo resultado
foi un papel mollado
absurdo e tebroso.
Un novo naufraxio lexislativo
cheirento de ideoloxía negra
có o chapapote negro
e velenoso, tremendo tóxico.
A rotura do equilibrio preciso,
é un feito que chama
as nosas portas abertas
tódolos días da vida pasada e actual.
A prepotencia habida,
as mentiras contadas tan de co-tío
e o constantes abusos permitidos
á clase traballadora,
desprezo empresarial,
a que sempre perde os beneficios da vida,
gañando os mesmos castigos históricos,
que en tempos pretéritos da historia vivida,
noutrora son feitos cotiás
as imprecisos e delirantes
desta España falsa e corrupta,
para os ricos e facendados
poderosos e usurpadores legais
e triste para aqueles todos e todas,
que no medio da miseria devota e debutante,
nos bailes afiliados aos pasos lentos,
acompañados dunha guitarra de cordas,
de aceiro rompido e trepidante,
perden o seu traballo elemental e necesario,
A vida enteira é unha triste cantiga de cante hondo,
fondo que chama a unha fontes de bágoas
desesperadas, que chaman ás portas da dor fonda.
Teño o corazón enteiro cheo
aman de pena constante e dorosa.
e miro como o meu pobo amado,
afógase, constantente, ante a
a indiferencia política.
Comportamento sociais indiferentes
falla de folgos no chamamento da loita necesaria..
somentes conta o egoísmo persoal, o egocentrismo
e a política solidaria cambia de actitude,
nas concentracións política de protesta necesaria.
Manifestamónos no nome da liberdade democrática.
A pura conveniencia persoal,
a miserenta doutrina do postura esgoísta
e a maneira absurda de romper a rabia social,
a falla de soliedaridade imprescindible
necesaria, para ó día a día, mañán non sei.
Un vidro roto e un ollo azul da fonda fenda,
unha vida partida, cacho existencial,
unha moza ou moza emigrado
un habitante partido da Terra por necesidade,
afastado do seu lar perdida no xeografía mundial,
illa perdida do deserto areoso.
Que senso pode ter
unha vida carente de eficacia,
a inutilidade das palabras
O senso común perdido,
nas verdes toxeiras de frores amarelas pequeñas
toxeiras esparramadas polo monte baixo,
Somentes sei, polo día de hoxe, no tempo que agora
me ocupa e me delimita
o mundo vermello de amoras esféricas,
molladas na brancura do pran fresco,
achegadas aos muros ergueitos,
paredes fortes que o vento forte para
de pedra dura e milenaria,
petoutos formando muros, camiños e campos
das costas perdidas á rente
de fermosas praias longas e brancas,
e cantís ventosos de pedras enormes,
da tarde perdida e sinistro controlado
de espías de vento insuflando.
Un corvo negro e insolente de pico forte
sobrevóa, as nosas testas
no medio dos camiños longos e perdidos
a besta pontencial soberana no seu vó
sobrevive a bestia tremenda,
é unha carencia total
e o mal vivir convírtese
nunha necesidade.
Quixera que ririras conmigo,
e amosar o teu sorriso,
a miña ledicia intensiva, as ganas intensas
de superar calquera tipo de crisis.
Como amosar a faciana aberta a ledicia.
Como pechar as portas opresoras.
Como apostar por unha vida libre.
Como rematar cós designios do mal miserento.
Como rematar coa cor negra asasina .
As políticas absurdas valeiras e porcas,
dabondo e continuamente,
xeneran unha vida en total retroceso
xuventude afogada nos seus propios
naufraxios; como describir,
o mundo do futuro interrogando
o destino indefinido e abstracto,
cun presente morto e afogado
polas conductas corruptas.
Todo remata no apresuramente e no absurdo;
unha xeración espontanea de mentiras delireantes
constantes, ateigan o ar claro dos días,
e os días van pasando e os problemas
soben unha escada homicida indebida.
A mentira precisa xeera un desconcerto total
e xeme o silencio puro do frío absurdo
que penetra nos osos descalcificados.
Tremer insatisfeito no derrube dos soños perdidos.
Perdín as palabras exactas da verdade.
Perdín a esperanza permitida,
polos designios dunha humanidade
contradictoria, home poderoso
e maioría necesitada.
A vida quere camiñar con sosego necesario,
como serán aberto, a unha luz intensa e fermosa,
ledicia da caída tarde tranquila
vivo e observo a vida enteira
con amor fondo a existencia plena.
O corazón enteiro báteme con forza irresisitible,
namentras, vou mirando como pasa a vida inxusta.
Os días van pasando, as noites van pasando,
a maldade espárcese nus cumios da maldade
e a bondade faise un verdade impertinente.
Homes e mulleres van pasando pola vida enteira,
pasar sen deixar un mínimo de lembranza
como unha simple fotografía con cores brancas,
ao ser arrincado parte da súa superficie fotográfica.
Outros incluso a vida deixaron cheos de louvanzas
e monumentos grandes e pretenciosos,
polas rúas da fantasía, cadros e demáis testemuñas,
gráficas diversas, cadros portentosos.
Luces que se apagan no medio da noite pechada,
luces que se encenden noutro lugar e tempo.
Ergome do chan sinistro cunha forza sorprendente,
e todo vaime sorprendendo, e todo
paréceme un soño estraño fóra de lugar e tempo,
un debuxo surrealista, ou un soño partido,
partido por dúas metades diferentes,
antes xunguidas sendo daquela ,
o mesmo obxeto desexado.
A impotencia me chama ante feitos sacrificados
e prepotentes que van danando,
os corazóns internos dos seres humanos.
A vida, parece que comeza pola mañá e cedo,
cando erguer me ergo, e esquezo o soños
e cando durmo parece que non existo,
pero durmo, fondamente, un potente soño aberto.
Vou pasando as melloras follas escritas,
do meu libro favorito inesquencible,
e síntome coma un persoeiro máis,
da hestoria que estou a ler atento
coñecendo lugares novos distantes e diferentes
e facendo o papel dos persoeiros
que habitan a historia leída e vivida
A vida paréceme unha novela inesquecible.
Unha avantura sin final concreto,
un poema escrito con amor e tesón
e doume de conta que é un contrasentido,
cando non amo aos seres amados,
cando perdo a miña propia identidade,
cando me refuxio na absurda falsedade.
Que fariamos se non amamos aos demáis.
Que fariamos se perderemos o rumbo marcado.
Viaxes de ida e volta, ondas do mar perdidas
ou voltar e vir,ou ir de volta e non voltar,
máis, sempre estou en movemento continuo,
ou vou encendendo luces
ou apagando as velas inútiles, incendio vertical.
Que ven me sinto cando estou instalado,
na beleza da tarde que rematará ,próximamente,
e escura noite ateigada de luces delirantes,
namentras, a luz do faro potente,
alumea con toda a súa forza poderosa.
Faces de luz de faro aceso e atrevido,
que se pasean pola noite negra
desplegando todo o seu poderío luminoso.
Intensos coitelos de luz penetrante,
barcos pequenos con luces cintileantes,
choutan no medio do mar escuro
pescan o peixe necesario para comida de seguido,
a perfecta mercadoría vida do salgado mar,
que venderán na lonxa de peixe da Vila Seca.
Unha voz forte, potenta e poderosa,
marca un precio cambiante, sobe e baixa.
Na subasta estamos e na lonxa nos atopamos
ondas dun mar en movemento,
sobe e baixa de cotío e ao fin un comprador descoñecido
levará pronto os froitos do mar bravo e salobre.
Lonxa chea dos froitos mareiros
mariñeiros perdidos de cansancio matutino.
Chegar a casa almozar forte,
arroz amarelo con azafrán e peixe fresco verdes
chícharos verdes, herbillas verdes,
pequenas esferas, leguminosas,
e durmir un sono carregado de soños perdidos
polos portos de todo o Mundo, percorrido
Mariñeiro de face curtida e mans curtidas,
por anzós grandes e prateados e curvos
e de afiada pica.
Un vento de pobo mariñeiro,
vento do Norte lévame a miña infancia distante
de camiños estreitos e con pó dabondo.
O mar enteiro fonte de vida,
saca a bailar o fume gris
das chemineas pequeñas ergueitas
namentras miráse
o fume está bailando na superficie do ar.
Polas fendas das pequenas fiestras,
un asubío desafiante e insolente,
fenda de cristal partido e esmerilado.
Un can de palleiro castaño e con pintas brancas ,
ladra ao mediodía soleado,
ladrido potente do desconsolo,
namentras os barcos descansan pousados
na superficie cha do mar tranquila,
barcos tremedores de sobe e abaixo.
Pequenas ondas morren lentamente
na orela da Praia Longa,
Longa praia do camiño longo de area branca.
Longo era o meu soño partido.
Os soños esquencidos.
Longa foi a desesperación obtida.
Fiquei maquinando
longo tempo desesperado,
buscando diversas opcións que valeirasen
a dor invadida no meu corazón indefinido.
Pensei nunha fervenza enteira.
de noites perdidas, na súa propia negrura.
Pensaba nos poemas de Celso Emilio Ferreiro.
Pensaba nas terras de Celanova
dos Infantes, vellas pedras,
da lembranza inesquecible,
frío intenso dun inverno intenso
e sol implacable de verán soleado
tamén alí nacera X. L. Méndez Ferrín,
Curros Enrríquez,
amigo camarada Ferrín, xunguidos pola amizade.
Pensei na Xeración Brais Pinto.
Pensei en Antón Patiño,
no pintor Urbano Lugrís
fantástico pintor, Urbano,
en Antón Avilés de Taramancos
da parroquia de Taramancos,
Concello de Noia vivía,
rexentaba un bar naquela vila arousana
onde un día de outro tempo
nacera María Mariño
bóa amiga de Antón Avilés,
e foi Presidente do Concello
da Cultura Galega,
escritor na Revista Dorna,
escritor de Cantos Araucanos
habitante das Terras colombianas,
brotan os meus pensamentos
nos gorxas galegas abertas ,
ao canto e mirábame escoitanado
a Suso Vaamondo cantando,
un poema de Celso Emilio,
na Praza da Ferrería de Pontevedra,
onde foi detido pola policía política.
Foi a derradeira vez que mirei a Suso
mesturábase a súa figura difusa,
cós seus cabelos longos
e a súa barba poboada
antre estranas vestimentas
de xente descoñecida e ideoloxía similar.
Eu adoraba, Suso, por ser el quen foi,
con esa voz grave e potente
que invadía os silencios impertinentes
da pontevedresa Praza da Ferrería,
negras pedras do desalento e do solpor
colmaron os espazos ceibos.
e o Mundo nun minuto, fíxose
unha cadea pesada e delirante.
Suso era único subido enriba dun esceario,
acompañado da súa guitarra querida,
cantando poemas fermosos
de grandes poetas galegos.
Suso, faciáme soñar esperto,
e me fundía na súa voz grave e potente
era a súa voz ceibe e potente, Voces Ceibes,
con Vicente Araguas, Xerardo Moscoso,
Bibiano e Benedicto, María a Xavier,
que se pasaeba ao longo dos espazos cheos
dunha xuventude valeroso e loitadora,
perseguida polos perseguidores da liberdade,
cada día que pasaba era unha porta en espera
de esperanza de cara liberdade conseguida.
Quizáves os tempos e os acontecemtos
quéranse repetir, de novo,
ante o noxo social e a pesar
dos gobernantes de turno.
Sociedade retrocededora, dirixida
pola crueldade establecida por decreto lei,
ou maioría absoluta de poderío prepotente.
Carencia irreverente, e retroceso establecido,
respeto perdido ante o máis nececitado.
Mentiras continuas, pola maña de cedo
e canto a tarde descansa
a atmósfera contáminase
ante tanto descaro dririxido.
Diferencia social establecida,
carencia para os que sempre carecen
e abundancia para os que teñen, sempre.
Un gran valeiro interior me chama
que non quixera que medrara
para que a tristura dura me chame.
Folgos quero ante o desalentó,
un feixe luminoso e novo necesito,
namentras, mal digo cen veces ao malfacedor
o que creo enormes doses de miseria.
Son días duros nos que cáseque todo
perdemos namentras a vida avanta,
o tempo ascende polas escadas do vida,
e me vou amarrendo as derradeiras
verbas da esperanza e da rabia incontida
parecián os camiños andados da vida
seguros e sólidos, para
a derradeira palabra foron as mentiras pronunciadas,
consabidas,as mentiras miserentas do mal.
Canto mal pódese facer
en pouco espazo temporal recorrido,
e van medrando cunha lingoaxe falsa
e van falando soavemente…asasinando as doses de paz.
sen decer, concretamente, nada
mais decretan leises
nos coartos valeiros e sen corazón
en onde ninguén os poida escoitar.
Compre tomar decisións concisas
ante os termos dictadoriales
nunha sociedade, supostamente, democrático.
na que o común denominador
o círculo vaise pechando
por cada palabra pronunciada
discurso calculada para dañar
a aqueles seres máis febles.
Aumentan a necesidade mal querida.
aumenta o desemprego indesexado
e a carencia imposta
provoca unha dor insoportable.
O signo menos, sempre,
vai arricando cachos de felicidade
merecida e merecedora,
para os traballadores dunha sociedade perdida.
Perdido o seu sustento, a súa necesidade primaria.
o sorriso da faciana antes leda e un corazón contento.
Realidade dura coma a pedra miserenta,
que bate con forza no chan
cando cae no baleiro absoluta ou na nada
Os soños queridos partiron en cachos diversos.
Marcharon a terras estranxeiras e abandonaron
a Terra por necesidade absoluta,
recibíronnos con pouca salario
cando souberon que viñan dun país absurdo,
no que impera o roubo constante
a ilegalidade perversa
o abuso constante era
coma se viñeran de Terra de Ningures.
A Ética conceptual e práctica,
gozaba de mala saúde polos territorios
do abuso permitido mentres lexislábanse
estrañas leis es partidistas
estranxeiras leis es á maioría da poboación.
O pobo enfadado até as máximas consecuencias,
polas longas avenidas das cidades e vilas
e as realidades inmensas foron facéndose,
auténticos pesadelos mortíferos.
A mutación sociai
nos derradeiros tempos vividos
chamaran a cá seque todas as portas
dos nosos fogares cheos de rabia,
salarios resumidos en miserias constantes,
Organizacións non gobernamentais,
bancos de alimentos imprescindibles,
fanse cargo deste país necesitado,
por mor dos abusos cometidos,
por mor dos despidos improcedentes,
por mor dos homes poderosos,
fillos da deusa Miseria,
emparentada coa tan coñecida.
Necesitade Imperiosa.
Quixera berrar rotura tota,
quixera abrir as portas opresoras
quixera mirar o caer do serán tranquilo,
é dicir que esta noite fora doce
como o ceo que a cobre, e poder
berrar ata dicir basta, basta xa!
Quixera mirar a lúa chea
enteira viaxando polo ceu mouro.
Gozar do cintilear das estrelas,
desterrar o sufrimento do noso ser
feito as desfeitas constantes.
Din que o tempo ledo
é de curta duración e pronto remata
Din que despois da tempestade
a calma chama, pronto.
Miro o pasar da vida,
miro como pasan os días bulindo
como a estrutura temporal
vai caín-do coma se fora
un alto rañe ceos que toca,
o ceo baixo e lento.
Miro o mar a distancia
por enriba dos edificios altos
observo o skyline da cidade
namentres a mesma cidade
está cuberta por una capa
de fume contaminante.
Entón me adentro no meu interior,
onde o corazón doe
e a ledicia brota coma un fonte
sedutora e máxica.
Delicia do meu contento,
muller do meu amor querido
sorriso de neno fermoso,
bágoa da emoción máxima.
Teu sorriso abre o meu sorriso.
A vida fíxose coma unha cantiga.
de amor constante; amárrome a ti
remato os teus silencios xeados
coa calidade das miñas palabras.
Acudo a ti, para desafogar
a miña angueira penetrante,
sinto o meu desencanto,
me me chama, pero a tí
acudo como unha fonte de amor constante,
dáme de beber do teu vaso de auga clara.
Perdinme polo medio do camiño da vida.
a ti, achegarme, déixame
bicarche con dozura, denantes,
que a noite moura chegue.
Déixame durmir no teu ombreiro.
Déixame acariciar a túas meixelas doces.
Déixame achegarme á luz do sosegó,
onde o tempo non existe.
Déixame perder a cabeza enteira,
cando en ti penso.
Penso polo día en luz, Sol.
Penso pola noite en palidez gris, Lúa.
Déixame afastarme do barullo do Mundo.
Déixame xurar polos malditos e os malvados.
Déixame gritar pola Cultura, viva e visible,
pola Poesía pola Natureza,
e pola Liberdade. Abrir os cárceres do medo
e dar berros de impotencia,
ante á opresión que tan infelices
nos fai. Quixera repetir o que dixo
meu querido Georges Moustaki:
Eu declaro o estado de felicidade permanente.
Georges, era un perfecto soñador,
de cabelo longo e barba poboada,
nacido en Alexandría, tamén,
habitante daquel París bohemio, daquela
dixo, que había un xardín que chamaban a Terra.
Seráns enteiros escoitando a Moustaki,
soñando o Mundo máis perfecto
no que os laios son elementos perdidos da fala empregada.
Falemos de Georges Brassens, cando no seu pobo
moi mala reputación,tiña sen pretensión alguna,
falamos de Leo Ferré creando o Mundo anárquico,
xa nada fica, xa nada queda, decía Leo.
Falamos de Edith Piaf, en cantamos
o París dos namorados perdidos,
no seu propio amor condenados
e Pensamos en Jean Paul Sartre,
no existencialismo francés
en Von Dick e o maio do 68,
pensamos en Simonne de Bouvier,
e un serán de pedra gris
fomos ao Pere Lachaise,
a pórlle unhas flores pequeñas,
a Oscar Wilde e máis a Jim Morrisson.
Esquecemos aos demáis defuntos soterrados.
Soñamos coas noites dublinesas
con Oscar perdendo toda súa testa,
e achegándose a unha con dea endesexada,
Lembrándome de Londes
na estrea de Lady Wintertur
O incendio da fama, Oxford,
Universidade de Oxford,
compendio de sabedoría selectiva,
dicionario selecto de fina economía,
dunha Universidade selectiva,
de alumnos privilexiados por aula ocupada,
Jim Morrisson tocaba unha guitarra eléctrica,
cando a luz do día morre, suavemente,
caer do deserto do día pleno.
A noite chama a escuridade pretendida,
pretendo unha noite queda e sosegada,
ao fío da pretensión querida,
guitarras da noite e guitarras de día,
namentres, canto a esperanza debida,
o tempo dun futuro interrogante,
o futuro que non existe e que se forma,
a lentitude de o pasar dos días,
avante tempo, avanta solta amarras e bule,
queimando segundos minutos
en días para o pracer,
ou en días para dor, que abre,
as feridas inútiles do mal.
Vou mirando ao mundo que me arrodeo
e xulgo con razón ou sen ela.
os derradeiros acontecemos.
Vou mirando o paso dos días.
Andar pola vida, polos vieiros diferentes.
Enfróntache ao que doe con forza intensa,
cando caes dun lugar a outro diferente,
coma un paxaro ferido e procuras,
coller voo e miras que non tes forza,
para atravesar os tellados de Compostela,
porque es un paxaro tocado na ferida aberta.
Están creando problemas constantes,
namentres os enxeñeiros do brutal Capitalismo
crean unha necesidade enorme,
unha falla de traballo imprescindible, incrible.
O vivir fai-se un inmenso esforzó,
e a vida vaise facendo máis difícil.
As debilidades humanas son constantes.
A prepotencia e o abuso entra dentro
do campo normal da vida falsa,
a falsidade do vivir sen comprender,
porque se vive sen deixar vivir.
é un campo de tremenda corrupción constante.
Avantar collendo os cartos aos demais,
e negar a verdade verificada.
vivindo nunha sociedade, incriblemente, demente.
Estar asumidos a un mundo desafortunado,
que calcula friamente o valor do diñeiro,
deixando a un lado o poder do ser humano,
facendo do eido Educativo,
un sistema doado e pouco comprometido.
Ensino esquecido con absurdas leis es
carentes de toda lóxico; imprecisión,
e educación diferenciado ra,
crece-dores do necesario,
e posuidores de toda as posesións posibles.
Como gañarlle ao que engana,
como gañar ao que desterra a verdade,
e xee-ra un mundo absurdo e descabezado.
Buscar o exacto equilibrio
que difícil resúltame,
mais por veces, atópome
con migo mesmo,
e parece que vou tocando,
cós meus dedos longos
a verba esperanza.
Cada día é un día diferente,
para loitar e abrir novas portas.
Nos días da miña vida,
que non existen días iguais.
Voume afastando da dor que doe.
Voume afastando dos creadores do mal.
Voume afastando dos seres deshumanizados.
Alimentar o ego prepotente
a costa das persoas sencillas e humildes.
A barbarie económica é xa un feito,
a posesión de obxectos inútiles
é un sostén económico,
namentres, reducir o campo educativo,
é unha estratexia política dominadora.
de total represión cultural e coñecemento científico.
A ignorancia con querida é un feito
para a manipulación social.
O poder do saber é unha necesidade,
para o que o noso interior medre
có coñecemento adquirido
quero saber para medrar
como ser humano íntegro
e como persoas.
O coñecemento non debe ser limitado,
debe ser expandido,
por toda a poboación existente,
non feito este coa función traballadora manual.
Será entón que có poder educativo,
a forza do traballo constante,
abriremos novas portas camiño da liberdade
e faremos do noso pobo, un pobo coherente
e digno dos seus estudos e traballos,
eliminan ando os falsos prexuízos.
Os mariñeiros traerán do mar vivo e con ondas cíclicas
fermosos peixes prateado,
frescos e de calidade suprema.
A terra producirá seus froitos querido,
Namentres, non se permitirá a banda especulativa
os produto froitos da corrupción,
Faremos leis es xustas e equitativas,
que non aventuren a homes e mulleres
á manipulación monetario e fraudulenta
ao engano bancario subversivo.
Buscaremos o verdade tiro sentido do equilibrio
da verdadeira felicidade,
buscaremos o benestar comunitario.
Faremos unha limpeza política absoluta,
e non se consentirá abusar dos febles, dos necesitados,
dos seres quen son perseguidos,
inxustamente, os seres pobres e necesitados,
sen ter cometido ningún delito,
nada máis ser un fillo da necesidade.
Amplo cons traste visto nas grandes urbes.
Rañaceos luxosos revestidos de vidro escura,
barrios residencias cós gardas privados,
namentres, polas rúas da cidade
esténdese as mais da pobreza
coa testa baixa, mirada perdida
polas beira rúas abandonados,
están os fillos da miseria creada
diante deles un pequeno cartel,
en fondo branco e letras escuras
construíndo,
a oración de necesidade continuada
ou castigo vital. O contraste
é patente. O poderoso vestido
con todo luxo de detalles,
acompañado dunha fermosa muller
a modo de actriz cinematográfica,
algo estraño fora do vivir común.
Un home perdido en si mesmo
estendo, de novo,
a súa man en xesto de petición.
Namentres a clase media
vaise desfacendo a do paro forzoso
Unha sociedade absurda.
que apunta ao alto, á clase potentada
e o outra extremo a base
sobre a que pesa a necesidade
o abuso e a prepotencia dun poder establecido
E o momento necesario de establecer
a lei da verdade, de facer un mundo xusto
de habitar espazos abertos e limpos
e tempo de limpar o ar contaminado
de mentiras tremendas.
De que vale tanta mentira
arrincándonos o dereito a liberdade
a liberdade está divorciada da xustiza
e a xustiza é un estraño pantasma
Acudamos aos poucos exemplos
de exemplaridade humana
que onte deixounos
cinco de decembro de dous mil trece,
exemplo de humildade constante,
prisioneiro perante vinte e sete
anos de existencia humana..
nunha pequena e miserenta cela
de cinco metros cadrados
naquel Alcatruz Sur africano, chamada
a Illa de Robben Island,
de miseria e soidade fonda e desalento
Viviu os tensos e momentos inxustos
racistas sur africanos, perseguidores da cor negra da pel
cando ser negro significaba
ser fillo ou filla da brutal persecución
Era bo e magnífico ser home.
Non tremeron os disparos mortais,
nos brutais barrios populares ateigado
de sangue negra, batallas campais
a morte, feroces maltrata dores
invadían de medo feroz
Soweto; o home branco
fíxose nunha fera homicida,
que non perdoaba a liberdade negra roubada.
A forza superior de Mandela,
chamado Nelson, nome posto pola súa mestra
non chamou ao revanchismo,
ao feroz odio de policias asesinos.
Chamouno o poder reconciliador,
o esquencemento da xenreira braman-te
Abraiouse a fermosura vital,
abriuse ao crecemento común.
abriuse a todo o seu pobo enteiro
A forte e intensa loita dura.
Abreu ao pobo de Suláfrica
novas portas ao entusiasmo,
aínda que hoxe, repítense
certos abusos deshonestos
porque o Mundo enteiro
sofre un enorme desequilibrio e fano,
como son a falla dos Dereitos Humanas,
ou o Mundo da corrupción política
que emporca enormemente a sociedade actual.
O chamado Mundo Civilizado,
carece de moitas leis es éticas.
Barak Obhama, no foi máis cun soño limitado,
carece da limpeza económica
tan brutal Capitalismo nado en Wall Street,
xerando enormes doses de dor e inxustiza.
O mundo aparente, carece dun corazón xusto
vivindo de cara a unha constante galería,
de absurdas miradas, namentres o mundo deportivo
converteuse nun negocio inmenso
e carecendo de senso deportivo íntegro,
no máis sentido estrito de facer deporte,
máis ben o mal deporte de abusar,
de co tío do sentimento feble
se ramifica no diñeiro rápido e constante.
Imos perdendo a esencia total de nós mesmos,
perdemos a vergonza e facémonos sen vergonzas
constantes e delincuentes monetarios,
por falla de cultura elemental,
pola falla da solidariade elemental.
Sufrimos o síndrome egoísta.
Teño que quitar a forza necesaria, onde ela non vive
e quitar do feble, unha fonte de enerxía constante,
fonte de auga crara e limpa,
regato manso á beira do camiño longo.
A vida vai para enriba no alto do outeiro,
onde descansa a igrexa do Monte Pico Longo,
a vida para abaixo, onde a miseria medra.
Non teño tempo posible,
para ca irme de xeonllos, mirando inutilmente,
a superficie branca do ceo con fondo azul,
e abrir os meus brazos longos coma Cristo.
Faremos desa miseria unha revolución constante.
unha metamorfose real e transformadora,
coa loita cotiá e pediremos
os nomes dos culpables.
Un día morreremos, sei:
mais non coma un labrón negal,
como un corrupto considerable.
Vou facéndome un ser distante e afastado,
dos diluvios e quixera,
quero achegarme á terra onde emerxe o millo verde.
Aquel millo verdo que ben cantaba
O Zeca Afonso de Grándola Vila Morena,
O Pobo é que máis ordena,
A terra canta chícharos
e pementos verdes e vermellos
a terra é fértil e fermosa,
terra negra e campo verde da esperanza,
a terra non quere encherse e asolagarse
de monstruosas construcións especulativas,
unha burbulla de ar chea ar imposible.
Non máis cartos para os fabricantes de diñeiro
e máis vida para os galegos e galegas,
que aforraron nas súas vidas, afastados emigrantes,
que de xeito abusivo teñen que pagar
a facenda española.
Que é xustiza e que é unha lei xusta e equitativa?
Pregunto:
a inxustiza é unha noite negra carente de lúa visible?
A inxustiza é a falla da humildade necesaria?
A inxustiza son as indecentes mentiras?
que pola mañá comeza ata a noite pecha,
cantar un falso cantar de comentarios indecentes?
Preguntando? ¿ ¿ue é ser decente, alomenos un cachiño?
Non habería máis gloria que mentira acreditada,
mentiras de primeira, mentiras de segunda clase
e mentiras constantes a destro e sinistro
Onde ficou o Norte aquel fermoso Norte?
A inxustiza son os comportamentos prepotentes.
A falla de equilibrio preciso para conque rir.
Os espazos vitais fundamentais
da vida como vivila sintido o que é vivir a vida.
A vida debe ser un profundo estado transparente,
na que non existe a opacidade destrutora,
os absurdos muros fronte rizos da discordia,
discordia permanente e froito negativo.
Negativismo do eido incorrecto da palabra;
palabra valeira de sentido algún.
O absurdo camiño polos camiños perdidos
e sobre o absurdo constrúese un desmán constante,
unha sociedade afastada do camiño real e vital.
Quixera con forza e estratexia,
darlle vida enteira, aos campos deshabitados.
Ermo campo esquecido, lugar abandonado,
fertilidade perdida ao traveso do tempo pasado;
o pasado morreu en días e anos vividos,
so mentes, fica a lembranza soñada,
de cando en vez, nos momentos de ledicia,
esa fotografía mental fixa, que fica
na estrutura pasada, edificio temporal.
Campos abandonados aos desertos do arado,
non hai millo e non prenden as hortalizas,
nos campos carentes de coidado.
Campo sedente de auga constante.
Non hai homes nen mulleres,
que aren os campos desertos,
veráns de seco po, intenso esquecemento
do froito alimenticio, so mentes esta terra
seca e abandonada a beira da estreita estrada,
pola que, de cando en vez, pasan lentos vehículos
guiados polos homes e mulleres,
na dos na distancia temporal, quizabes,
polos anos trinta do século vinte,
a poboación anciá, os amables vellos de sempre.
Ficaron valeiras as granxas de animais,
so mentes fica a lembranza máxica
dos tempos pasados que xa non existen.
O campo abandonado non ten novos labregos
e as aldeas antigas son lugares abandonados
So mentes as urbes atraentes,
cheas de comercios atraíntes,
grandes superficies comerciais,
con horarios de traballo deshumanizados,
fan do capitalismo, unha arma poderosa
de fonte constante de ingresos inesgotables,
facendo de homes e mulleres perfectos
escravos consumistas dos produtos banais.
Toda a argucia, perfectamente, estudada
con propaganda fantástica e prezos máxicos,
van surtindo ao cidadán cego,
do máis importante e do máis absurdo.
Unha sociedade vendida a unha estrita imaxe
absurda, no que o ser humano,
pasa a ser unha suposta estrela
pola presenta aparencia exposta.
Namentres a cultura e similares,
descansan, tranquilamente, sen presa algunha.
Ca chibaches numerosos, teléfonos móviles
dabondo, pantallas de non se sabe para que
namentres somos pequenas formiguiñas vixiadas,
facendo un mundo comunicativo absurdo
a través de programas informáticos.
Alimentar aos grandes xigantes informáticos,
potente capital global,
e pechar o Canto Xeral,
que no seu día escribira,
Pablo Neruda,
quee musicou Mikhis Theodorakis.
Facer da sabedoría unha impertinencia absurda,
namentres a nosa información persoal,
é vixiada polo espionaxe ianqui.
A suculenta perda da priva cidade,
a través, das redes sociais
e es por as supostas fascinacións
nesas absurdas redes comunicativas
de alta rendibilidade, que
cotizan en Wall Street
de novo naquel Nova Iorque
frío de cartos conxelados.
O carto poderoso a codicia e a infamia,
namentres imos trocando
a nosa propia identidade,
e dicimos o que queriamos ser
e non somos, por sinistro total e absurdo,
non agachando o noso sentimento de fracaso.
O mundo do diñeiro, o mundo da van idade,
o mundo da presunción tremenda,
namentres, medio mundo
pasa polas calamidades máis duras,
namentres as industrias transnacionais,
inverten no mundo necesitado
con salarios miserentos.
Temos, cada día, un estado máis feble
que quere deixar de ser Estado,
para ser unha industria privada de servizos
derivados e múltiples.
Servizos Sociais delimitados.
e cercenadas pola industria privada
desterrados do Estado do Benestar
Fracturas socias adversas,
desalento do necesitado
e rotura do equilibrio social re querido.
Falemos de xustiza equitativa
Falemos de equilibrio socia necesario
e non arrinquemos as esperanzas
dos seres máis necesitados.
A axuda sociai debe ser unha obriga,
para a clase política dominante,
forte e poderoso o Estado,
fortalecerá o Sistema Educativo,
fortalecerá o mantemento
da saúde dos seus cidadáns.
O Estado será o soporte social
das necesidades básicas.
Un pobo xunguido queremos
pola obvia solidariedade concisa,
unha sociedade forte e solidaria.
Un andamio sociai ben estructurado,
sobre a base da Solidez do Estado,
necesidade dun benestar común,
cubrir as lagoas individuais,
estruturar os comportamentos sociais,
con necesidade de comprensión,
amor e cariño e sentimento solidario.
Ser merecedores do que damos
e soterrar as conduta egoístas
que destrúen o feito contextual
do país fermoso e libre.
Sementar a semente do traballo
ben soterrado na negra terra,
para que semente con forza,
e rematar coas carencias necesarias
que escachan a solidariede.
Cando a ti, me xungo e me poño, man a man,
somos moitos os que loitamos xunguidos
pola supervivencia e a necesidade.
Por iso a ti me xungo, pola necesidade absoluta,
da unidade colectiva e disto xeito
poder arar os campos da liberdade,
onde as flores ceibes
abren os seus pé-tales uniformes.
E buscar a inmensidade da luz intensa
e destruír as as areas escuras de nós mesmos
e de os seres semellantes, coetáneos da vida
que connosco habitan nas horas perdidas
do tempo medran-te e poderoso.
O tempo poderoso que xene ra
días para a gloria pasaxeira
e a dor destrutora.
E pasa a vida, como se nada pasara
e na miña faciana vaise
mirando o paso dos anos vividos,
con enrugas transversais, laterais ou frontais
como se fora a mapa xeográfico
da miña faciana habitada de anos,
perdidos ou gañados ao tempo pretérito.
A vida enteira é coma
un agasallo a coidar ben,
namentres te fixas que tes
que chegar ao cumio da existencia plena,
entón, éntrache un teoría dicotómica
ou bipolar; a Nada ou un lugar marabilloso
onde a dor é unha pasaxeira pantasma
que nin se mira e non se toca.
So mentes, tócase o medramento humano,
a vida respirable ou o pulmón sa
que permite o efecto respiratorio correcto.
A vida enteira son as paisaxes naturais,
de fonda beleza, de verdes campos
de mares pintados de branca escuma,
namentres miras
nos peiraos amarrados,
ao mar ou as rochas ou pedras,
parellas que a Norte danse bicos.
Cabelo que pentea o vento,
de amor constante e delírante
por longos espazos de tempo.
Abandono familiar temporal
distancia
bicos ao Norte aberto,
pas-ión que se apaga na distancia marítima
marcharon polos mares desafiantes
na busca do preciado bacallau cotizado
nos mercados do peixe,
Distante Terra Nova,
mares de frío constante,
con portos extensos abertos
aos barcos estranxeiros,
ou terras de Irlanda,
onde as focas varan
ou Illas de Arán, onde o quenlla rodea
filmado por Robert Flaherty,
en mil novecentos e daza sete,
fita que adorei,
lugar frecuentado por William Butler Yeats,
poeta nazonalista, amigo
de Lady Gregory Augusta
Yeats, foi Premio Nóbel, ao igoal
que o receén desaparecido, nacido en Belfast
Seamus Heany.
As costas achegadas as Illas de Arán,
illas visitadas por John Millington Synge,
forma extrema dun brote de terra longa,
formando un Océano Atlántico,
preto dun mar de ondas xigantes,
cheo de lembranzas mariñeiras:
barcos aventureitos, botes salvavidas
remos longos e cordas duras,
máis longas cás serpes,
e piratas en desuso, tempos
de outrora, pirata de pata chula.
con bandeira de caveira branca,
con fondo negro, tristura dun pirata
bandido marítimo constante,
asaltador de barcos alleos,
circuíto temerario e insurrecto,
garfo curvo arma perigosa,
destino mortal da carne rañada,
dun pirata frenético,
cargado de mercadorías valiosas,
froita das derradeiras aventuras,
que chegou coa súa carabela ao porto de Galway,
que, de tempo en tempo,
van facendo maior o valor
dos botíns dourados ou prateados.
Todo vaise mesturando no ar flotante
as lembranzas dun pasado pirata,
e os tempos de mariñeiros
que cruzan longas extensións
marítimas, nas que ondas extensas,
perto dos impresionantes cantíes de Moher
onde rodouse parte da filla de Ryan,
cobren o barco enteiro, a modo
de castigo atmosférica,
ou de raios e tronos a modo de espectáculo.
Insúa dunha tormenta desorbitada,
furia do mar aceso e violento,
onda elevada as alturas dos mastros ergueitos.
Rotura e mastro partido no vento fura canados,
namentres ,a goleta Spirit of the Sea, naufragou
angueira acesa e boca tapada
ar contigo no interior do pulmón respirador
namentres, penso nun final aproximado,
o tempo é inesgotable no furacán do medo.
A vida asemellas nos seus derradeiros intres
e o medo medra no almacén do frío,
frío da cuberta invisible,
cuberta líquida de auga constante.
Zoa o vento miserento anunciando
a rotura da calma beneficiosa
é unha verdade astuta e desequilibrio,
escachar da calma chicha e sumisa,
como volt ar ao fi-del da balanza equilibrada,
coma afrontar a aventura de vivir,
a contra vento a forza de estímulos precisos,
a forza extra necesitada,
para vencer a furia mariña
o medo medra detrás dos vidros mollados
e emerxe unha solicitude de esperanza,
un fío de esperanza vital e necesario,
pensaba decote nos meus amados seres,
do meu amor conciso.
Afóndame na estrutura do pensamento
deliraba, con pantasmas absorbidos,
pola intensidade do furacán furioso.
Púñame enriba de min,
unha pesada manta de grosa escocesa
e así pensaba que repelía aos lóstregos azuis.
Deixei de pensar ,fondamente,
e caín nun soño profundo e longo
o derradeiro soño da vida.
Dixeron os mariñeiros de Illa Bonita,
que eu estaba tirado, fondamente, durmido,
fora do mundo externo,
enriba da area dourada,
de praia Linda Fermosa
pos levaba, dixéronme os mariñeiros,
un chaleco salvavidas mollado
que a vida me salvara,
nos cumios das ondas brancas,
de cor vermella forte
mesma cor acesa e viva
e cun silvado amárelo,
para pitar na néboas densa.
Illa Bonita era un lugar fermoso,
de longas praias de auga crariña,
auga de peixiños fermosos.
Fermosos pinos marítimos,
ergueitos e altos, sinalando
o ceo azul como obxectivo
que xuntos facían piñeira les longos,
nos que se podía gozar
dunha sesta tranquila,
fan cendo do mundo exterior,
un mundo inexistente,
namentres o soño forte,
me chamaba ao mundo dos soños ocultos.
Un soño pasado nunha sesta de verán perdido,
unha aventura emocional, no mundo interior
dun soño de verán perdido,
despois dun naufraxio total,
á bordo do veleiro Spirit of the Sea,
veleiro de Capitán Arriscado Pérez Montes,
que sucaba os mares e os océanos
sen descanso. Sempre buscando
o lugar máis fermoso de todos;
a beleza enteira e arriscar
a vida, a bordo, entre
mares quedos e mares fura canados.
O medo desaparecido na tormenta,
as forzas da Natureza furiosa,
escachan as previsións meteorolóxicas,
de mares de inferno e pregarias intensas
con matices fondos
no entrar no máis aló, desvinculándose.
A tremenda tormenta de tronos tremendos,
de remotos ceos que caíron no mar da furia,
remuíños desaforados de infortunio continuo,
auga furiosa acesa de vento arremuíñante,
realidade tremenda de continua defensa,
loito cós elementos naturais.
Unha fonda forza de desmesura continua,
namentres durmo fondo
cando os piñeiros grandes quítame
a visión dun ceo aberto e pleno
e soño coa noite e o día
có sinistro natural do furacán forte,
soñar que mal tremendo.
Non sería o creador da necesidade
esquivar as dor dura que
cimentar fontes de estrema dureza,
a dor re venta coa ledicia doutrora,
doutrora o sol brillaba de cote,
suorosa serán cego de amor e odio.
E durmo na fondura do meu sono,
cando un vento lixeiro e discreto
acariña, as miñas meixelas des pelexadas
polos fenómenos naturais.
O ventos furiosos, o salitre da mar brava
pero agora estaba quedo e deitado,
sobre unha lixeira e discreta
manta verde da de cadros castaños.
Lóstrego color azul, resplandecente,
soño perdido na extensión espacial ,
soño perdido na incertidume,
no tempo subxuntivo da vida pasada,
caído tempo da lembranza esquecida,
váiseme a vida co seu paso valente ou cobarde.
Movementos absurdos de subida e baixada
a vida súbeme coma unha onda mariña
e baixa coma a un extraño terreo soterrado,
soterrado está a lembranza pasada
de cadáveres e fusilados,
polas balas asa-inas da maldade intensa,
o desarmado cuberto de balas mortíferas
e soterrados ficaron os vencidos
do brutal conflito civil.
Non hai tempo de soterrar as vítimas sometidas,
ao esquencemento dos barrancos e das fosas.
Non hai descanso, dos seres represalia dos.
O desequilibrio actual da balanza da xustiza,
pasa por momentos perversos
A xustiza de hoxe en día,
está reflectida na ideoloxía dominante,
ficando a xustiza do discurso da palabra
e imprecisións e leis es incongruentes,
dentro dun sistema equidistante e xusto.
A verdade precisa e a xustiza
é un interrogante que voa polo ar,
dun ceo gris, cheo de chumbo e total barbaridade.
E doado ditar dende a tarima de Poder Absoluto,
leis es dominados pola incongruencia.
O amor e a soliedaridade son cuartos
va leiros de desconcerto; o ar está viciado,
a mentira é común e contundente
e os libros de xustiza
vanse escribindo con liñas tortas,
carecendo da pluraridade
das verdades e dictando,
unha saciedade de contra diccións
de vencidos e vencedores.
Vencedores de palabra e obra
e sometidos a carencia,
dos Dereitos Humanos.
O vento leva o meu contento,
porque é a esencia da liberdade.
Arríncase con absurdos acenos de desamor
e súbome a eses formidable cabalo,
chamado Vento,
apertura ao mar aberto, liberdade intensa
a necesidade de ser libre,
e non un escravo das miñas cadeas,
do meu desencanto e do meu sabor,
a amargura dun verso triste
Son coma unha aventura que,
aínda, non ten fin,
O libro interminable,
un fin inacabado e percepción
da incerteza dun fu tuto interrogante
quixera que me falaras do que será,
cal será a luz futura que o proxecto alumeará,
que intensidade luminosa, alumeará,
as paredes negras do esquencemento proposto,
que condena a liberdade de homes e mulleres
Quizá ves a apertura da vida civilizada,
non sexa máis que o mínimo preciso.
Habito os días enteiros, namentres
a vida pasa, por veces, de vagar,
e por outras veces, o tempo bule
coma necesidade imperiosa,
namentres uns veñen nacendo
namentres outros morren morrendo.
Tempo para a ledicia fonda,
tempo para amargura dun pranto duro.
Someterte aos días da vida,
ou a vida che somete, sen pena,
deixar a dor allea para a cultura miserable,
a que non che da a man limpa,
cultivar o amor alleo e o propia,
facer do mundo un lugar habitable,
e desterrar a conduta tremenda
dos que quitan a vida
a golpe de armamento,
habitantes sirios perseguidos,
polo abuso de poder tenebroso e espantosa.
A xente abandona a Patria do rosa,
ateigada da dor e do medo
e odio a ás dúas bandas,
habitar o mundo para gozar da fonda ledicia,
de poder vivir tranquilo,
de non espertarme no desasosego,
inverter a ledicia tensa e duro
que procuran o benestar común,
benestar e dozura que che quero,
mar de tronos de esperanza aberta,
rei destronada da verdade,
mentira que o mundo come,
dáme a paz enteira,
da dignidade ao malpocado.
A verdade é a constante mentira,
oprímeme o peito que me mata,
daga de ferro quente,
ferida que sanda dabondo,
produto do intenso esforzó,
A vida me mata e me quita,
me arrincan o sorriso aceso,
sorriso apagado e vida rota,
rotura do libros abertos,
de liñas insurrectas e necesarias,
o libro da vida enteira,
cuberto de liñas tortas e inadmisibles,
esperanza rota doce miña frustración,
camiño torto do meu descontento,
carencia que parte da necesidade,
ingrato vivir, profesión de medo intenso,
frío aberto ao branco brillante está,
estaca cravada no chan chá.
Vóa no ceo unha nube branca,
chove de vagar na superficie do ar,
o vento quedo está,
non insufla o desaléntos,
a vida vive nos cumios ergueitos,
cirros, estratos e nimbos,
animais voadores, voade,
do voso iniño de follas molladas,
de choiva fina quentura mollada,
ollar dun paxaro sutil,
ollar dun paxaro pequeño,
que rápido abandonou o niño ateigado,
da calor e tenrura apropia.
Niños cheos das árbores cheas de follas abertas,
apertura ao ar limpo e xenuino,
respirar fondamente a pulmón enteiro e persoal,
persoa do canto partido en estructura dentadaeiro,
vento alerta de brazos potentes,
barco de sobe e baixa, cascallo de noz flotante,
naufarxios de paelebotes e belas partidas,
cuestión de naufraxio total,
salvar a vida con emerxencia,
barcos de papel, soños livianos,
ráfaga de vento forte,
que ergue a pequena estructura,
que o vento leva.
Barcos livianos de papel branco,
un soño enrriba da suavidade,
dun mar lento e quedo,
dos peiraos de dura pedra,
partiron aqueles barcos de papel,
marchaban os meus soños soñados,
en valeiras embarcaiones,
vestidas de limpo branco,
branco e o meu barco branco
de papel que o vento levaba.
Observar o movemento do mar
e non cansarme de mirar
os mesmos lugares,
ateiagados de belleza fonda
o mesmo camiño de sempre,
o camiñar sobre a súa supercie chá
nunca con presa e sempre quedo.
As bicicletas ian lentas
e os ciclistas asubiaban de xeito fermoso
cando pasaba por diante do Bar Alvarez,
escoitábata un barullo de fondo
de voces graves e homes berrando,
cando Santirso, levaba cargado o depósito,
sempre, comenzaba a cantar
a Rianxera; Santirso, xa estaba cargadiño,
de viño tinto, viño branco e cerveixas rubias.
Namentras Alvarez: decía:
bebede e bebede mozos, mozos,
bebamos polo gloria do viño
e pola gloria de tan importante país.
Alvarez, con destreza exquisita,
ía enchendo vasos e tazas
e os cantos ían sendo máis fortes.
Santirso esbarou e caeuse ao chan,
namentras os demáis soltaron
unhas gargalladas maliciosas e burlonas.
Santirso, non se erguía,
parecía un saco cheo de patatas,
cando de sócato a súa muller
Xana da Cal, entrou,
na taberna de Alvarez.
Todos os homes calaron,
botarónse para atrás e agarráronse ao mostrador
e prodúxose un silenzo de xeo.
Xana a súa cara moi seria,
amosaba,
e os seus músculos faciais
estaban ríixidos,
coma unha bara de biduero.
As bágoas non lle sairon
e sentía gran vergoña.
Xana fitou a súa mirada
na seu home pequeno,
dou á volta, colleo
o camiño, calada e deritiña.
Nunca, de novo, mirou atrás
Marchou e nunca voltou.
F I N
Atlántico , 9 de Mayo de 2014.
Sentir sintindo
sen sentir o espazo concreto.
Flotar na vida enteira
como un papavento
perdido no vento do desalento.
Perder a inutilidade das batallas absurdas
perder o senso do equilibrio
e perderse na quietude
dunha doce mañá desesperada.
Miguel Dubois.
Atlántico, 9 de maio de 2014
O Mundo é máis doado
sen balas mortíferas.
O Mundo é máis doado
coas verbas gratificantes.
O Mundo pode se r un ceo luminoso
deixando atrás absurdos feitos
de dores innecesarios.
Miguel Dubois
Atlántico, ao 11 de Abril de 2014.
PRIMAVERA
Luz aberta a vida
campo luminoso
intensidade lumíncica natural.
Baile de intensas raiolas soares
ateigadas de luz.
Luz para crecer
luz para medrar
luz para mirar
os lugares máis fermosos
do estar no mundo con gratitude.
Miguel Dubois
Ardán, ao 8 de Abril de 2014
Escribo torrentes de tinta de color obscuro.
Los sentimientos vividos no son absurdos,
mientras la injusticia, cae
en el Mundo del absurdo.
Absurdo es vivir dominado
por la ley de lo absurdo.
Dolor o injusticia
son palabras sinónimas
vocablos duros del vocabulario
que rompe los oídos
que quieren oir justica.
Miguel Dubois.
PRESIDENTE ADOLFO SUÁREZ
Pontevedra, al 23 de marzo de 2014.
PRESIDENTE, ADOLFO SUÁREZ.
Hoy te fuiste Presidente Adolfo Suárez,
a las quince y tres minutos de este domingo de la vida.
Día, veinte tres de marzo del año de dos mil catorce.
Cesó la terminal agonía, quebró la vida intensa
y surgíó la abstracción de la muerte sobrevenida
y afloraron los doloros y sentimientos.
los recuerdos pasados, adentrándote
en el inmenso campo de la memoria activa,
teorema de un pasado perdido, concreto y objetivo,
aquello que no podemos olvidar, pasado revivido con intensidad y cierta nostalgia. Te muestro, con humildad,
mi respecto, dado que fuiste el Primer Presidente
que inauguró la democracia de este País,
después de mi nacimiento. Ahora, con indiferencia y superioridad, nos castigan ,constantemente, con una crisis inmerecida,
o una democracia trastornada que dobla la necesidad de los hijos de la carencia, y premia a los poderosos financieros,
hacedores de múltiples chanchullos,
que desmoronan los Derechos Humanos
y la Constitución Española.
La necesidad es sinónimo de carencia sentimental
y constante quita, pero nada ponen para ayudar
al que se muere de pena, tirado en la Calle del Olvido.
Te marchas con la historia hermosa de la apertura democrática
y abriste el camino de la pluralidad.
Recuerdo, hace mucho, aquel verano grovense en el que te
marchaste a veranear a O Grove a una mansión
abierta al Oceáno Atlántico, llamada la Atlántida.
Revolucionaste la supuesta tranquiliadad de aquel lugar hermoso
que habitaste con puertas a la luz oceánica e intensa, planicie marina,
oceáno abierto y luminoso. La Isla de Ons en frente,
Faro de la Luz nocturna. Land Rovers grises con hombres grises
de las Fuerzas de Orden Público aquellas tremendas F. O. P.
rodeaban el lujoso chalet, mansíon de un conocido lugareño,
hacedor de negras carreteras y constructor de esperanzas fallidas.
Presidente fuiste parte de nuestra historia vivida, entre el puente
alegre de la transición de la dictadura, a la democracia palpable.
Recuerdo tu sonrisa plena, tu cara alegre y la soledad absoluta,
la traición de la Unión del Centro Democrático o la aventura
del Centro Democrática y Social. Pero te dejaron muy sólo
y apartado perdiste a tu mujer amada,
perdiste a tu propia hija, sin saber su propia identidad,
tu enfermedad tremenda, desnudaba tu cabeza de recuerdos,
entregado a la vida por hecho de vivir sin saber tu propia identidad,
perdiste el rumbo del tiempo y te subiste al olvido propio a pesar
del goce ajeno, por desgracia, Presidente, que difícil resulta el arte
política hacer política igualitaria y favorecer al más necesitado.
No hay quien pare al desbocado caballo de Atila, la solidaridad
es una palabra existente, que no se practica por necesidad.
y constante ayuda al necesitado Presidente, cuantos
no saben lo que es carencia o necesidad absoluta,
Valiente Presidente de aquel veinte y tres de febrero de mil
novecientos ochenta y uno cuando Tejero quiso apropiarse
de los representantes de la Soberanía Popular, tiros dispara el
condenado. Santiago Carrillo, permanece sentado en su escaño
Suarez y Gutierrez Mellado se enfrentan al loco enfurecido
hijo de la ira, irreverente, torpe y hacedor de miedos intensos
cundió el pánico para hacer lugares tranquilos en las salas de miedo
impuesto. La tarde se hizo noche negra y casi perpetrua y en la noche
obscura marcharon los despedidos. Un Rey joven y seguro del triunfo
a los traidores, de la joven Democracia, impoene el orden
a traves de los televisores de hogares y bares.
Replegaron los blindados de Miláns del Bosch.
Paso el tiempo sobre el tiempo el día sobre el día y las horas despidieron al joven Presidente.
Su soledad política se hizo insoportable.
Presentó su dimisión antes los ciudadanos
de aquella España plural, recién estrenada en el campo
de las libertades y boló como las palomas blancas.
Miguel Dubois. HTTP://POETRYOFTHEWORLD.WORDPRESS.COM HTTP://MUNDODEFISTERRA.BLOGSPOT.COM.ES
Atlántico Norte ao 20 de Marzo de 2014.
Nalgún lugar perdido do hourizonte
perdido en sentiment, abstracto
retirado de palabras perdidas
de senso común.
Un sentiment perdido de sentimentos
unha carecia total de todo.
Miguel Dubois
Entre Ríos 480 (Rosario). Primeiro fogar por poucos días do Che Guevara. Naceracido un mes antes. Ernesto Guevara viviu 17 anos en Córdoba, desde 1930ata comezo de 1947 abarcando gran parte de súa infancia e toda la adolescencia. El mismo considerábase cordobés e falabacóel característico cantito dos cordobeses, aínda quelogo en Cuba adoptaría un acento marcadamente cubano. NanAlta Gracia cursóu a escola primaria e na la ciudade de Córdoba a secundaria. Tamén alí tivo as súas primeiras experiencias sexuáis e fixo seu grupo de amigos, cós que más adiante compartiría súas primeiras preocupacións sociais y súas viaxes por América Latina. Poco antes de voltar a Bós Aires, viviu tamén uns meses en Villa María. En 1952 Ernesto Guevara realizou con Alberto Granado a primeira das súas dúas viaxes internacionais por América. Saíron o 4 de xaaneiro de 1952 , desde San Francisco, Córdoba na moto de Granado, chamada a Poderosa II. A viaxe durou nove meses e despóis de pasar por Bós Aires,Miramar e Bariloche, entraron a Chile polo el bello Lago Esmeralda. En Chile pasaron por Osorno, Valdivia,Temuco e Santiago onde abandonaron a moto, averiada definitivamente. Dirixíronse ao porto de Valparaíso desde onde viaxaron como polizóns nun buque cargueiro hasta Antofagasta. Desde alí por terra, principalmente en camións, visitaron a xigantesca mina de cobre de Chuquicamata para dirixirse logo á fronteira con Perú, subindo a cordilleira pola provincia de Tarata , na rexión de Tacana, hasta o lago Titicaca . En abril chegaron al Cusco, a antigua capital do Imperio Inca. Visitaron as cidades incaicas de Valle Sagrado de los Incas e Macchu Pichu e logo partieron hacia Abancay, capital de la Rexión Apurímac, onde visitaron o leprosario de Huambo, preto da ciudad de Andahuaylas
|
|
|
adrianaflagoa@yahoo.es
Cuenta Microsoft
CAMAS RODANTES
Pontevedra, ao 11 de agosto de 2012
O tempo está ferido polo frío ferinte,
E pola dor, que é o principio do pracer perdido.
Camas con rodas pequenas,
Pequenos círculos de goma dura,
Atravesan as portas corredoiras e transparentes,
E longos espazos estreitos, es tensos corredores.
Internas estradas dos hospitais grandes,
Onde un berro perdido se escoita
No fondo escuro e afastado,
Dun corredor escuro.
Facianas fixan a mirada preguntona,
Na fonde da dor,
Actividade contra o sufrimento indesexado,
Onde a dor creba o principio cirúrxico,
Da básica harmonía e do sosego.
Traballadores vestidos de branco inmaculado,
Coma se foran estatuas móbiles,
De branca neve de inverno frío,
Ou verde quirófano , campo operacional,
Cirúrxico de bisturís e escalpelos,
Onde durmen totalmente ou parcialmente,
Según o caso preciso,
Os protagonistas dos espazos da dor.
Tacto perfecto de ciruxano preciso e conciso,
Pulso magnífico,
Man de ciruxano exquisito,
Bísturi perfecto ou fío interminable,
Miras o reloxo, moitas veces, incontables veces,
E non da pasado o tempo non ten presa,
E procuras empatizar có teu familiar,
Érgueste e séntaste, namentres,
Séntaste e érgueste, un sobe e baixo inquieto,
Un sentirse impotente ante o descoñecemento,
Médico, perdido en abstractas
Suposicións absurdas,
lPérdeste nos minutos pasados de tempo
E o tempo transcurrido non ten fronteiras definidas,
Nin valados e entón vives,
Coma un naufrago que non quere
Morrer no tempo e no lugar, tampouco.
Un tras ego de camas rodantes veloces,
Fagan paso Señores!,di unha enfermeira
Vestida nunha funda verde escura.
Rompen o senso va leiro dos longos corredores,
Onde no fondo pérdese unha voz longa,
Unha vez máis, dor de ferida intensa e san dante,
Namentres as pequenas rodas grises,
Son a fonte continua dun son grave e desasosegado.
Botellas plásticas transparentes,
Amosan o cumio dun mastro metálico,
Coma se fora a bandeira dos enfermos derrotados,
Saa de bo xes cirúrxico, camas perfectamente aparcadas,
Saen e entran as rodantes camas,
Onde descasan o enfermos.
Lectores sabios de doenzas concretas,
Leen detidamente, o historial clínico do enfermo,
Con xeito de seguridade e atentamente,
Preguntas sobre preguntas,a según o caso.
Quen é vostede? Non podo operar ao enfermo,
Me di o lector das historias clínicas definidas,
Debido a que non ten asinado o apartado corresponde,
Entón poñemos cara de desconsolo ou ledicia
Según o caso sexa, grave, leve oi que sei eu!
Que sería mellor?
E por, so mentes, unha firma esquencida alóngase,
O tempo para a intervención cirúrxica.
Tomben manda os protocolos burocráticos,
Denantes dunha operación cirúrxica.
Levan ao meu familiar antro o medo e a tristura,
Longas horas de espera longa e indefinida,
Perdido polas páxinas de Sol de Agosto,
Escrito polo gran William Faulkner
Namentres un dos protagonistas
Camiña polas rúas de Jefferson.
Chamadas intermitentes as familiares dos enfermos,
Pola banda do persoal sanitaria.
Laios desconsoladores ou máximas ledicias,
A sorriso nervioso e torpe as bágoas que mollan e doen,
Suores fríos frontais e as mans molladas,
Por mor dun suor húmido e nervioso.
Ou calor excesivo por mor do momento vivido,
Sen alternativa e obrigado,
Namentres o tempo avanta,
E a testa é un pensamento continuo imparable.
Míguel Dubois
|
POETRY OF THE WORLD@POESÍA DO MUNDO @ 