A LA POESÍA poema de ÁNGEL GONZÁLEZ


A LA POESÍA

Ya se dijeron las cosas más oscuras.

También las más brillantes.

Ya se enlazaron las palabras como cabellos,

seda y oro en una misma trenza —adorno de tu espalda transparente—.

Ahora, tan bella como estás, recién peinada, quiero tomar de ti lo que más amo.

Quiero tomarte —aunque soy viejo y pobre— no el oro ni la seda: tan sólo el simple, el fresco,

el puro (apasionadamente), el perfumado, el leve (airadamente), el suave pelo.

Y sacarte a las calles, despeinada, ondulando en el viento —libre, suelto, a su aire—

tu cabello sombrío como una larga y negra carcajada.

autógrafo Ángel González

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s