>A REI MOTO REI POSTO

>AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 31 de decembro de 2009

 

 

A REI MORTO, REI

 

POSTO

 

Tempo, tempiño, tempo,

 

Suma e segue,

 

Habita números outos

 

Habita po paso da historia pasada,

 

As lembranzas queridas,

 

Os prantos gratuitos,

 

As condeas absurdas,

 

As decisións incomprensibles.

 

 

O Mundo enteiro

 

Habita có paso do tempo,

 

A hestoria vivida

 

Abandonamos un ano pasado

 

E nunhas horas videiras,

 

Choutaremos, beberemos,

 

Bridanremos,

 

Darémonos bicos agarimosos,

 

Bicaremos con traizón calculada,

 

Amosanda a cara agachada

 

Do que  desexamos ser,

 

 

Mais non somos.

 

A cidade estoupa en locería

 

Nouturna, ceo de cores diversas

 

 

Os sufridores seguén seu lento

 

Sufriminto crónico,

 

Externo ou interno.

 

O traficante brinda

 

Pola gloria do seu tráfico.

 

O enfermo sofre,

 

Os albergues son sufrimento

 

E acollen aos seres apenados

 

Homes cansados ou rexeitadas

 

Mulleres denigradas.

 

Deixámolo ano vello,

 

Un pouco máis bello no tempo

 

Da ledicia e o sufrimento.

 

Pero a vida segue, meus amigos,

 

Pero a vida segue, miñas amigas

 

Un abrirá con toda ledicia

 

Un viño espumoso,

 

Un cava catalán

 

Un champagne francés.

 

Ou unha botella de anís.

 

As sás de festas estarán ateigadas,

 

E todos xuntos, amigos ou nemigos

 

Van enchendo as copas fraternas

 

Ou a banalidade dun berro roto,

 

Dun queixume doroso.

 

 

E daremos paso  ao pensamento

 

Interior aos feitos  sucedidos

 

Neste ano que imos abandoar.

 

Pensaremos nos males feitos

 

E ocorridos, nas verbas traizoeiras

 

Nas promesas de amor roto,

 

Da fonda ledicia vivida,

 

Fondamente, habitada plena.

 

E pensaremos  naqueles

 

Que utilizaron as malas artes

 

Da Ética Fundamental,

 

E diremos que a Lingoaxe

 

Dos Valores elementais,

 

Foron para este poeta galego,

 

O deserto máis absurdo,

 

Da palabara habitada

 

Da mentira continuada.

 

Pero deixaremos, nunhas horas

 

Próxima a hestoria deste ano

 

Que vai pasar para ao Mundo

 

Da lembranza próxima

 

Con doses de amor fonda,

 

Que nos enche coma seres

 

Enteiros da vida que habitamos.

 

Que maior entrega

 

Que o desinterés,

 

Dos intereses creados,

 

Para o Mundo especulitado.

 

Eu douche bicos quentes,

 

Se ti quixeras non me deas nada,

 

Mais, sempre, respétame,

 

Na miña dimensión humana.

 

 

 

 

               Miguel Dubois.

>OS SEN TEITO

>AMOR E DOZURA É VIVIR

Terras de Marín, ao 19 de decembro de 2009

Imos xa entrar no Nadal de descanso,
Para uns. Para outras un Nadal descomunal
De traballo de venta imprevisible,
Sociedade de consumo,
Alerta os puchos furados
Por mor da crise económica.
Locería dabonda por rúas cheas
De vidas humanos.
Uns van con rumbo fixo
E outroe perderon o rembo exacto
Do poder razoable.
Home tirado na beirarúa,
Leva a man extentida,
E a súa rente nun recipente ovalado
Depositas estás as emolas daqueles
Qu enun intre dado
Sentíronse con bondade.
Non teñen ren
Para parar a súa fame constante.
Son os homes e mulleres sen teito permanente,
Os amigoda friaxe,
Os que viven o sufrimento deles
Os re4xeitoados daa cidades

>EXISTENCIA, VIDA E CAMIÑO

>AMOR E DOZURA É VIVIR  Terras de Marín o 15 de decembro de 2009.

                EXISTENCIA, VIDA E CAMIÑO

O mundo é un grande esperanza,
Habitado se soños partidos,
Habitado de sorrisos abertos,
Ao mundo que espera,
E que non desespera,
Sempre esperando.

O mundo é unha  bola azul semiderrubada
De esperanzas azules perdias.
O Mundo é un barco a deriba,
O Mundo é un salvavidas de esperanza continua.

Mundos da esperanza,
Mundos desesperados doutros mundos partidos.

O berro desesperado derruba o silencio murcho
Da mañá fría. Espero e non desasosego,
A derradeira palabra espida.

As campás torpes da catedral pétrea,
Non deixan de repinicar.
As afiadas torres
Dirixen  o seu camiño longo,
De cara a un ceo zul e branco.
A maña está fría e torpe
Namentras  a branca neve
Non me deixa albiscar
O camino que aínda
Non andiven por hoxe.
A vida segue